Al bijna een echte Fin?

Inmiddels is de eerste week al bijna voorbij, morgen is het vrijdag en dan hebben we lekker een weekend om de omgeving wat te verkennen.
Het was een week vol nieuwe impressies, veel engels praten, toch wel het gemis naar thuis en veel nieuwe dingen leren.

De dinsdagochtend begon goed, voor de duitse jongens in ieder geval, we volgden een workshop ‘’ naakt model natekenen’’ We stonden achter een grote ezel en in het midden van ons allemaal lag een vrouw van maar een paar jaar ouder dan ik poedelnaakt op een soort houten bed. Het was enorm leuk en uitdagend om te doen en een lief klein mevrouwtje die gebrekkig engels sprak gaf ons soms aanwijzingen hoe we het beter konden doen. Elke 20 minuten moest het model een pauze nemen en dan hadden wij even de tijd om te bekijken wat de anderen ervan hadden gebakken en soms, (sorry duitsers, hoe aardig jullie ook zijn) had ik wel een heel groot binnenpretje over hoe de jongens het model haddden geinterpreteerd en soms had ik ook wel heel erg medelijden met het model, wat zou haar zelfvertrouwen omlaag zijn gegaan als ze de tekeningen had bekeken.
Maar goed dat hadden we ook maar weer gedaan.
Al voor we het doorhadden was het tijd voor de lunch en dat is elke keer ook weer een verrassing wat we te eten krijgen, meestal verlang ik tijdens de lunch toch wel terug naar het ; oh zo lekkere eten van mijn lieve mampsie.
Meestal zitten we tijdens de lunch gewoon bij wat mensen die we die dag hebben ontmoet of de duitse meisjes of Erja en haar klasgenootjes, ze zijn vaak erg geinteresseerd en ook wij zitten vaak bomvol met vragen, dus stiltes zijn er meestal niet en al helemaal niet met dat Finse gebrabbel.
Ik zei net nog tegen een paar Finse meiden dat Fins net klinkt als een cd dat je achteruit spoelt. Zo snel en onbegrijpelijk is het.
Savonds gingen we bowlen met de Duitsers en met de Hostfamilies waar de Duitsers de aankomende twee weken zouden verblijven, dus eigenlijk was het een kennismaking voor de Duitsers en waren wiij de Nederlandse aanhangsels. Maar goed we maakten er wel weer wat van, we werden door de Duitse leraren in een groepje gedeeld met 2 Duitse technische jongens, die ons blijkbaar angstaanjagend vonden, want wat we ook zeiden, hoe grappig we ook waren, er kwam geen woord uit ze. Behalve toen ik voor de zesde keer met mijn voet over het zwarte streepje stond en dan dus blijkbaar de punten niet telde. Hij legde me uit hoe dat kwam en dat dus die buzzer die ik de hele tijd hoorde kwam doordat ik over de streept stond. Vandaar dus dat ik maar 28 punten had aan het einde van het potje. Tsjah..
Hoe hard ik ook probeerde de jongens reageerde nog niet echt, ze verrekte zelf geen spier toen ik zei ‘’ those are heavy balls ‘’ en Charlotte in lachen uitbarst, terwijl ik geen idee heb wat voor geks ik heb gezegd.
Wel heb ik mn eerste strike ooit gegooid en door de schrik kwam ik iets te uitbundig uit de hoek en misschien schrokken de jongens daar zo van dat ze een kwartier voor het einde vwegvluchtte met de smoes dat ze gingen roken. Ik roep ze nog ssnel achterna ‘’ i will throw your balls ‘’ wat het nog erger maakt. Naja we hebben het geprobeerd.
Die nacht was niet zo goed voor ons, we lagen netjes half 11 in ons bedje en heerlijk weg te doezelen, en zo lief als dat we lagen te slapen zo verward werden we rond 12 uur wakker, wat bleek, die Finnen houden wel van een feestje, vooral meiden van een jaar of 16, en een kabel dat er door dat huis ging, verschrikkelijk, dit stopte niet tot half 4.
Charlotte in al haar woede liep bijna te ijsberen door de kamer en heeft een paar keer erg boos op de deur gebonkt, ook lag ze bijna te grommen in bed, natuurlijk kon ik me erg inleven maar dat gegrom toverde toch stiekem wel een lachje op mn hoofd.

Zo vloog de dinsdag voorbij en was het al weer woensdag. Die dag moesten we in de ochtend beginnen met een zogenoemde dress making workshop.. Yeah right.
Waar ik uiteindelijk mee terug kwam was een soort etuitje.
Maar ik moet toegeven dat ik daar toch wel heel trots op ben en dat ik het toch echt zelf heb gemaakt en heb gestreken met een heel raar luchtzuigend ding. Ook de Duitse meiden hadden wat moeite met de naaimachines, bij 1 van de meiden sloeg het ding telkens op hol en doordt ik daardoor helemaal stuk ging vinden e meiden ons nu minder eng en durven ze nu wat meer te zeggen terwijl ze eerst wat aftastend waren. Dus aan het eind van de ochtend had ik, en een heel mooi bloemig etuitje en wat Duitse vrienden.
Na wat tijd te hebben gechilt met de Finse kunst studentes en te hebben gespeeld met van die waterpotloden was het tijd om naar een museum vlak in de buurt te gaan, gelukkig mochten we met Milla onze begeleider meerijden want wat ons de volgende dag aan lopen te wachten stond dan hadden we onszelf terug kunnen slepen.
Het museum hing onderin vol met schilderijen van een kunstenaar die op erg jonge leeftijd was verdronken, jammer genoeg want het waren prachtige schilderijen, vaak een achtergrond dat heel abstract was maar op de voorgrond herkende je er toch wel goed een persoon in maar nog steeds wel met de vlakkerige techniek die hij voor de achtergrond gebruikte.
We krijgen ook na het bekijken van deze schilderijen de opdracht om in de aankomende twee weken een schilderij te maken met dezelfde techniek alleen met je eigen foto die je erin verwerkt. Maandag gaan we onze eigen houten achtergronden halen en de doeken erop vast maken.
Nu was er ook een boven verdieping en volgens de Finse meiden, die er al eerder waren geweest was het erg eng boven. Het was technologische kunst. Het eerste wat me opviel waren twee skelleten met een rollator, helemaal gemaakt van techniek en als je ervoor ging staan gingen ze bewegen en kwamen ze op je af (of misschien leek het dat ze op me afkwamen omdat ik er natuurlijk voor stond) De kunstenaar bedoelde met zijn kunst om iets ouds met iets nieuws te creeeren, zo de skelleten van technische dingen gemaakt. Ook zat er ergens op de verdieping een kleine televisie met een soort pook, waar je iets mee kon besturen en dat bleek een camera vederop te zijn, zo kon je mensen bespieden, we hebben even goed die Duitsers voor de gek gehouden door hun te laten denken dat de camera op hun bewegingen reageerden. Misschien klinkt ht nu niet heel grappig maar toen moesten we er erg om lachen.

Woensdag was niet mijn beste dag en ik miste mijn familie en Jaq heel erg, die avond ging ik ook skypen met mn familietje thuis en daar zat ik ook de hele dag bij met mn hoofd, je wordt toch geconfronteerd met het feit dat jij niet bij ze bent of kan zijn. Dus savonds zat ik met mn telefoont net iets buiten ons apartamentje en zat mn hele familie vvoor de laptop, zo leuk om te zien dat je hele familie even speciaal om jou te zien beneden voor zon laptop gaaat zitten en met zn allen proberen in het schermpje van skype te passen. Ik mis jullie gekkies <3
Toen ik terug kwam moest ik even heel hard huilen en heeft mama Charlotte me getroost en hebben we fijn de hele avond lekker gekletst over onze mannetjes, wat lijken ze eigenlijk op elkaar. Echte mannen zijn we achter gekomen, maar ach we houden vvan ze en daar is niks aan te veranderen.
Maargoed de woensdag was voorbij en we waren toe aan goede nachtrust en die kregen we gelukkig ook. Tijd voor een nieuwe frisse dag.

Donderdag stonden we op en maakte we ons klaar voor een lesje in sieraden maken, ik keek hier nog al tegen op, ik wist al dat het erg innieminnie werk was en ik ben gewoon niet zo’n geduldig persoon en dat zal ook zo blijven.
We moesten natuurlijk weer groepjes maken en Charlotte vroeg vriendelijk aan de Duitse jongen naast haar of hij met ons samen wilden, zijn antwoord was; yeah, no, yeh, no yeah, i dont know really, Toen draaide ie zich maar weer om. Charlotte verbaast achter latend. Wat is dat toch met hun vraagt ze verward aan me. Gelukkig zat ik naast de aardige Duitse jongen en die vroeg mij of we samen wilden dus toen waren we toch maar met zn vieren een groepje. Het groepje die een ketting of armband ging maken van innieminnie ringetjes. Jeeej..
Gelukkig was de jongen die ons hielp en begeleidde wel heel lief en met zoveeeeeel geduld, ik heb wel tien keer aan hem het zelfde gevrgaagd want ik snapte het gewoon weg niet.
Het waren allemaal verschillende technieken en dat ringetje moest in die en die in die en trouwens die ringetjes moest je ook nog eens zelf maken en doorsnijden met een klein figuurzaagje. Ja het was veel werk. Hij leerde ons drie verschillende technieken en echt.. ik heb het geprobeerd maar toen je mocht kiezen ben ik toch maar voor de makkelijkste gegaan, ik kreeg het gewoon niet onder de knie. Na een paar uur en met een lekkere lunch tussendoor (Waar Charlotte overigens niet mee in zou stemmen) zaten we met zn tweeen op een bankje onze resultaten te bekijken, nadat ik de mijne weer had opgehaald want ik was hem Natuurlijk! Vergeten. Ookal is de mijne naast die van Charlotte een zielig hoopje en heb ik de makkelijkste techniek gebruikte, ik kijk er toch met trots naar, waarop Charlotte zegt, he! Je hebt het verkeerd gedaan, het moesten telkens twee ringetjes zijn.. Snel zeg ik.. Nee hoor! Die jongen heeft het zo goedgekeurd en de Duitse jongen heeft het ook zo gedaan! Wat overigens ook waar is maar toch twijfel ik er nog steeds over.
Oke, school is afgelopen en we maken ons klaar voor onze grote reis naar de lidl. Waar we later achter komen is dat het wel zon 9 km lopen is. Maar de lidl is bijna de helft goedkoper dus ja, zoals vvroeger de mensen moesten jagen voor hun eten moeten wij er nu toch echt ook wt voor doen. Dus hup, rugzak op de rug, de kaart van Kouvola mee, en gaan met die banaan.
Vol zelfvertrouwen zijn we onderweg, totdat we bij een splitsing komen, we gaan er maar even bij zitten om de kaart beter te bekijken, we besluiten om maar naar links te gaan want rechts was de bowlingbaan en daar moesten we niet heen. Nou volgens mij is het al te raden, verkeerd gelopen, jaja, nadat we onder een hele vreemde tunnel zijn gelopen vind Charlotte dat we toch maar even moeten vragen, dus toen kwamen we erachter dat we een km verkeerd waren gelopen. Ja misschien klopt het toch wel dat vrouwen niet zo goed zijn in kaart lezen.
Na bijna anderhalf uur lopen is dan toch echt de lidl in zicht met daarnaast een mac donalds, dus zeggen we tegen onszelf, als belonning voor het verre lopen trakteren we onszelf straks, na de boodschappen op een mac flurry. Helemaal bepakt met boodschappen komen we daar zo’n 40 minuten later bijna smeken om een mac flurry waarop de cassiere doodleuk zegt dat de ijsmachine stuk is. Dus geen mac flurry voor ons. Diep betreurd beginnen we maar aan onze 4,5 km terug lopen. Eindelijk zien we daar ons flatje, toen nog 3 trappen op en ahhh... eindelijk ploffen we neer op bed. Maar al snel moesten we ons klaar maken want om 6 uur zouden we met een huisgenootje naar de sauna. Dus in bikini en al staan we voor haar deur, en voor we het weten zitten we met 4 naakte meiden in de sauna, naja en 1 naakte vrouw dan naast me, ik zal geen namen noemen. Het was heerlijk, even ontspannen na zo’n marraton, maar als we de 80 graden beginnen te bereiken wordt het mij dan ook teveel en vlucht ik Charlotte achterna, op naar de koude douches.
En nu, zitten we beide uitgeput op ons bedje, ons blog te schrijven.
Charlotte met haar oh zo gewilde biertje in haar hand en ik met mn pakje chocolade koekjes.. ja zo houden we het nog wel 2 weken uit.